Beni Değersiz Hissettiren Herkesten Vazgeçtim.....

.

Annenizin, babanızın ve sizi seven insanların bakışlarından size duyulan sevgiyi, hayranlığı, kaygıyı, gururu hissettiğiniz gibi; sizi çekemeyen birisinin bakışlarından da kıskançlığı, küçümsemeyi, korkuyu, nefreti, düşmanlığı hemen hissetmez misiniz?

Altıncı his mi desem gönül gözü mü desem her neyse bende o his çocukluğumdan beri çok güçlüdür, yani tipik bir yengeç burcu özelliği….

İletişim içinde olduğum kişinin sözleri kadar bakışlarından, duruşundan yorum yaparım her daim. Gözler kalbin aynasıdır çünkü, beden dili de aynanın çerçevesi…..

Hemen hissederim karşımdaki insan bana ne kadar değer veriyor, benim ona verdiğim değer kadar mı, daha az ya da daha çok mu, anında ölçer biçer tartarım…..

Gençken bu farkındalığımı, alınganlık zanneder, yaşadığım olumsuz bir iletişimde “hata bendedir” diye düşünür kendimi geliştirmeye çalışırdım. Karşımdakinin gözüne girmek, değer vermesini sağlamak için çırpınır dururdum….

Oysa hiçte öyle değilmiş, insanlar karşısındakine verdiği değere, sevgiye, ilgiye, bazen beklentisine göre davranırmış…….

Bir anım geldi aklıma, sanki dün gibi taze!!!!!!

Yıllar yıllar önceydi, mutlu, sevgi dolu, güler yüzlü ve şirin bir çocuktum.  Gerçek söylüyorum, “kendim” diye taraf tutmuyorum vallahi…..

Evde anneme yardım eder, kardeşlerime ablalık yapardım hiç gocunmadan hatta yararlı olmaktan dolayı keyif bile alırdım bazen. 
Büyüklerime çok saygılıydım,  misafir gelince işe yarama ve büyüklere yaranma/göze girme coşkusuyla koşturur dururdum. Annemin küçük kardeşi “dayımı ve eşini” çok severdim, onlarla vakit geçirmekten çok mutlu olurdum….

Lakin dayımın genetik özelliği miydi neydi bilemiyorum, hiçbir şeyi ama hiçbir şeyi beğenmezdi ve sürekli beni eleştirirdi. Ergenlik yaşımda bile bana tokat attığını şu an dehşetle hatırlıyorum. Bütün bunlara rağmen onu olduğu gibi kabul etmiştim. Genetik özellikleri gereği herkese böyledir diye hoş görürdüm üstelik….  

Gel zaman git zaman ben tıp fakültesinde okumaya başladım. Bir yaz tatilinde yine mutlu bir şekilde onları ziyaret gittiğimizde, eşinin Adapazarı'nda yaşayan ablasının kızı sümüklü Serpoş'la bir iltifat bir espri sohbet ettiğini görünce beynimden vurulmuşa döndüm. Uğradığım hayal kırıklığını anlatmam mümkün değil, “vay be” dedim içimden, “beni sürekli iğneli sözlerle eleştiren, takdir ve iltifattan habersiz olduğunu sandığım, ö… dayım böyle zarif cümleler kurabiliyormuş, ancak insan ayırımı yapıyormuş meğer”.

O yaşımda oldukça cesur bir karar verdim, ağzıyla kuş tutsa benim için bitmişti artık, o gün ondan ve ailesinden vazgeçtim…..

Beni değersiz hissettiren herkesten ve her şeyden vazgeçmek için miladım oldu o gün….

Bir zamanlar benim için önemli olan insanlara dair hiçbir şey hissetmediğim gibi yaptıkları hiçbir şeyin de umurumda olmadığını fark edip yürüyüp gitmeyi o gün öğrendim.....

Kimseye kendimi sevdirmek zorunda olmadığımı ya da bunun zorla olmayacağını anladım. İçimdeki sevgi böcüğünün etkisiyle karşımdaki insanlara bir müddet/zaman/süre tanısam bile, asla bekleme yapmamayı, vakit kaybetmemeyi öğrendim…..

Hayatım boyunca sevmediğim, inanmadığım hiçbir şeyi yapmadığım gibi güven duygumu sarsan ve bana itibar etmeyen hiç kimseyle yola devam etmedim. Ben bir sürü çaba harcarken benim için çaba harcamayan karşılıksız kalmış bir dostluğu, arkadaşlığı sürdürmedim hiç, kendime saygı duymamı etkileyecek gidişe dur dedim çoğu zaman ve hiç beklenmeyen bir anda bıraktım ipin ucunu…..

Kim olurlarsa olsunlar, beni değersiz hissettiren herkesten vazgeçtim.

Evet sadece ve sadece vazgeçtim…….

Profesyonel iş yaşamımda her aşamada, farklı dozlarda olumsuz birçok duygu ve davranışa maruz kaldım. Tahammül, sabır, katlanma, mücadele gibi çeşitli baş etme ve savunma mekanizmalarımın yanı sıra sadece iletişimden vazgeçerek huzurlu olmayı öğrendim…..

Vazgeçmek, bana özgürlük getirdi, hüzünlü olsa da duygu ve düşüncelerime berrak bir netlik kazandırdı, kendime olan saygımı artırdı her zaman....

Ne derler, beni yıkmayan şey  güçlendirir (what doesn’t kill you makes you stronger) misali…..

Ancaaaaak ben de robot gibi mekanik bir insan değilim hiç şüphesiz, ömrü hayatımda yıkamayan ama hasar bırakan dostlarım olmuştur mutlaka …..

Şu da bir gerçek ki; değerimi bilen, sıkıntılı anlarımı olduğu kadar “mutluluklarımı da kıskanmadan sevinerek paylaşabilen”, itibar, takdir, iltifat konusunda cimri davranmayan, dostluğumu sürdürebilmek için emek harcayan, özen gösteren, beni hayatının merkezine veya merkezine yakın bir yere koyan insanları başımın tacı yaptım ve yapacağım her zaman…..

Aslında bugünkü Ben’in gelişmesinde katkısı olduğu için dayıma bir teşekkür borçlu olabilir miyim?????