Bazen, Akışına Bırakmak Gerekir…..

Gitmek gerekir bazen, 

Fazla yormadan,

Daha çok bıktırmadan.

Eğer vaktiyse,

Ardına bile dönüp bakmadan….. 

Can Yücel

Gün gelir kendinle konuşmaya başlarsın, ne gerek var dersin bu kadar çabaya, sıkıntıya,  koşuşturmacaya, yorulmaya…..

Aynadaki hayaline sorarsın, “değer mi” diye……

Bazı şeyleri, karışmadan, düzeltmeden, müdahil olmadan, olduğu gibi ve usulca bırakarak "gitmenin zamanı geldi" diye düşünmeye başlarsın….

Tadında bırakmak, kaybetmeyi göze almak, çok takılmadan vazgeçip gitmek gerekir, verdiğin emeklere acımadan, bunca harcanan zamana yazık demeden.....

Dünü unutmak gerekir bazen, makas değiştiren trenler gibi başka bir yola girip hayata devam demek gerekir….

Herhangi bir şeyi kaybetmemek uğruna fedakarlık yapmak, hoş karşılamadığımız şeylere tahammül etmek bizi daha iyi ve başarılı bir insan mı yapar yoksa daha inatçı bir insan mı?

Elimizden kaymasın diye sımsıkı tuttuğumuz ipler var hayatımızda. Tuttuğumuz her neyse sanırız ki bizim için çok gerekli ve o ipi tuttuğumuz için önemliyiz diye düşünürüz…. Ayrıca tutma işinde çok başarılıyız, bulunmaz hint kumaşıyız vs. gibi hezeyanlarımızda olabilir….

Oysa ipin ucunu bıraksak, koyversek belki de daha iyi hissedeceğiz…..

Sadece aşk, arkadaşlık, akrabalık ilişkilerimizde değil, hayata dair tutkuyla istediğimiz “uğruna taviz verdiğimiz, yorucu, sıkıcı ve gereksiz olan” her ne varsa hayatımızdan çıkarıp rahat bir ohhhhh diyebilmeliyiz…..

İnsan ömrü göz açıp kapayıncaya kadar çabuk geçen yıllarla sınırlı, üstelik hiç kimse daha ne kadar ömrü var bilmiyor….

Ve sadece bu nedenle ipin ucunu bırakmalıyız……..

Bazen, Akışına Bırakmak Gerekir,

Yaprakları, suyu, mevsimleri, olayları, insanları....

Ve bekleyip görmek gerekir sonuçları….

Şems-i Tebrizi