Düşünüyorum Öyleyse Varım......

Çoğunlukla programını başka kişilerin yaptığı günlük hayatımın, yoğun koşuşturmacası içinde eğer düşünme fırsatı bulamazsam beynim sancılanır benim, kendimi değersiz, faydasız ve cansız hissederim….

Acil müdahale için en az yarım saatlik bir yürüyüş yaparım, sakin ve sessizce düşünmeye çalışırım.....

Ama yetmez tedavi dozu almam gerekir…..

Birçok kişinin uyku öncesi yakaladığı kaliteli düşünme fırsatını ise,  yorgunluktan yastığa başımı koymadan uykuya daldığım için ıskalarım hep…. 

Kendimle baş başa kalıp kaliteli düşünme fırsatını ancak otobüsle, trenle veya uçakla yaptığım en az 3-5 saat süren yolculuklar sırasında yakalarım. Kulaklığımdan sevdiğim bir sanatçıyı (bazen defalarca aynı şarkıyı) dinleyip boş gözlerle ve huzur içinde manzarayı seyrederken kendime sorular sorduğum ve yaşadıklarımı analiz ettiğim (SWOT  ile) bu anlar çok kıymetlidir.....

 

 

 

 

Bu kendimi dinleme ve değerlendirme anlarına sık olarak ihtiyaç duyuyorum, neden acaba???? 

Galiba düşünmeden yaşamak zorunda kaldığım anlarda kendimi “müziği ve figürleri bilmeden halay çekmeye sürüklenmiş ve ürkek bir çekinceyle hatta panik içinde halaya ayak uydurmaya çalışıp beceremeyenler gibi” hissettiğim için....

 

Oysa “düşünme ve değerlendirme fırsatı bulduğumda” yani figürleri ve müziğin ritmini bilerek ve içselleştirerek halaya girdiğimde halay başı bile olabilecek özgüvene sahip olabiliyorum……

"Cogito, ergo sum" “düşünüyorum öyleyse varım” demiş René Descartes 1600’lü yıllarda…. Düşünceleri basitten karmaşığa doğru sıralayıp, açık ve belirgin olan fikirleri almış, her sorunu çözmek için bölümlere ayırmış ve gözden kaçan bir şey olup olmadığını sürekli kontrol etmiş….

Özetleyecek olursam, sadece limbik sistemimi değil prefrontal korteksimi de kullanarak yaşamak  kesinlikle bana iyi geliyor ve çok daha faydalı işler yapıyorum....