Prensesler Sabah Uyur.....

 

 

Bu sabah o kadar çok uykum vardı ki gözlerimi açamıyordum bile. Heyhat erkenden kalkmak zorundaydım. Bu nasıl bir tezattı Yarabbim…..

Ayaklarımı sürüyerek lavobaya gittim ve soğuk suyla yüzümü yıkadım defalarca, dişlerimi fırçalarken aynadaki hayalime “şımarıklık yapma, çabuk hazırlan” diye söylendim ama bir yandan da korkuyordum bu deli kız uyur kalır mı diye. Nasıl oldu bilmiyorum şimşek hızıyla hazırlanıp evden dışarı fırladım çok şükür yine yeni yeniden bir gün ve yine yeni yeniden işler, ler, ler, ler ……

Bütün hayatım boyunca yaz kış demeden her sabah erkenden kalkıp bazen yürüyerek bazen otobüsle (1-3 arası değişen sayıda) nadiren özel araçla yollara koyuldum; evde adeta düz duvara tırmanırcasına yaramazlık yaptığım için hem benim enerjimi harcayabilmem hem de annemin küçük kardeşlerime daha çok vakit ayırabilmesi amacıyla o zamanlar anasınıfı filan olmadığından ilkokula başlatıldığım beş yaşından bugüne dek.....

Nasıl mazoşistik bir kafaysa benimkisi evimin hanımı olayım, saat 10’a kadar uyuyayım güzelleşeyim, daha sonra uyku mahmurluğumu gazeteleri okurken atıp kahvaltımı keyifle yapayım, güzel bir yürüyüş sonrası  çeşitli hobilerle uğraşayım, arkadaşlarımla buluşayım hatta yıllarca yapamadığım için haset ettiğim pastalı, börekli, kısırlı, sarmalı, dolmalı günler yapayım gibi bir hayalim olmadı maalesef.

İlk yazımda bahsettiğim “Olmadi Osman Bey Olmadi” sözüne inat hep zor ve maskülen olarak nitelendirilen  işleri başarma tutkusu oldu içimde.

Yani bu psikolojik baskı nedeniyle olsa gerek, benden hanım hanımcık bir prenses çıkmadı maalesef…..

Peki ben bu durumdan şikayetçi miyim???????

I Need More Sleep………