Kuzen Rekabeti

 

 

 

 

Kuzenler arası rekabet konusu, feci bir durumdur…….

Çooooook eskiden, anne ve baba tarafımdan kuzenlerimle hep kıyasıya bir rekabet içindeydik nedense?????

 

Bize geldikleri zaman mutlaka mızıkçılık yapıp beni büyüklere azarlatan, sürekli yaptıklarıyla övünen, benden yüksek notlarını herkese ilan edip zafer kazanmış kumandan edasıyla dolaşan Recai'ye gıcık olurdum, onunla konuşmak bile istemezdim. Çocuk ruhumun incinmesinden olsa gerek seneler sonra  aynı şehire tayin olduğum da onu aramamıştım....

Çocukluk anılarımın dosyasını karıştırma modundayım bugün.....

Babacığımın asık suratlı ve ilginç bir amcası vardı ve her sene memleketten gelip bir ay bizde kalırdı. Evde olduğu zamanlar korkumuzdan sesimizi kısardık. Sürekli bizi memleketteki torunlarıyla kıyaslardı, onların ne kadar saygılı, çalışkan, falan filan daha iyi olduklarından bahsederek bizi küçümserdi. Bu yüzden olsa gerek kardeşlerim ve ben bu dedeyi hiç sevmezdik.......

Çarşıya çıktığında evde iki kız, iki erkek dört çocuk olmasına rağmen simit, gofret vs. ne alırsa üç tane alırdı, erkek çocuklara birer tane kızlara yarım yeter derdi, neyse ki annem erkek kardeşlerimle aramızda kıskançlık olmasın diye gelen yiyeceği adeta santimle ölçerek dört eşit parçaya bölüp bize verirdi…..

 

Psikanaliz seansı gibi anıları karıştırmaya devam....... 

Gürültü yapıyoruz diye bize tokat atabilme hakkını kendinde bulabilen ama yıllar sonra kendi çocukları için “Sevim çok hassas, sakın ona sesinizi bile yükseltmeyin” diye bizi uyaran, yurt dışında çalışıp yaz tatiline gelirken getirdikleri çikolataları “Mert çikolatasız yapamaz” diye gözümüzün önünde çocuklarına yediren, ailece toplanılan bayramlarda bana sürekli bulaşık yıkatılırken kızının çabuk yorulduğunu, çok narin olduğunu söyleyerek beni değersizleştiren dayı, hala, amca vs. neyse onları da affetmedim, çocuklarını da......

Nedense yüreğim hala çocukluğumun muhasebesinde kaldı……

 

 

 

 

 

 

Allahtan kardeşlerimle böyle bir rekabet ve yarış durumumuz söz konusu olmadı çok şükür, çünkü annem ve babam bu konuda oldukça dikkatli davrandı.....

Karadenizli bir aile olmamıza rağmen kız erkek çocuk ayırımını hiç yapmadılar, olanakları dahilinde sundukları her şeyi adaletli bir şekilde paylaştırdılar......

Bizim kuşak bu konuya daha duyarlı ve özenli. Galiba bir önceki kuşağa göre geliştik,   kuzenleri ve arkadaşlarıyla kıyasıya rekabet içine sokmuyoruz.....

İyi evlat yetiştirdim diyebilmek için sadece başarı odaklı olmanın yetmediğini,  insanları (tüm canlıları) seven, yaşamayı seven, merhametli, iyi yürekli, saygılı ve güzel insan olmanın da önemli olduğunun farkına vardık çünkü……

Çocuklarımızı büyütüp yetiştirirken kardeşleri, kuzenleri, en yakın arkadaşları ve başka çocuklarla kıyaslamadan onları bizim için biricik, değerli hissettirerek hayata hazırlamaya, özelliklerine göre başarıya yönlendirmeye çalışıyoruz…..

En önemlisi yeğenlerimizi seviyoruz, onlar kardeşlerimizin canları, çocuklarımızın rakipleri değil kardeşleri. Onların başarılarıyla seviniyoruz, mutlu oluyoruz, gurur duyuyoruz …..