Ziyaretçiniz Var, Müracaatta Bekleniyorsunuz......

 

Ankara'nın iki büyük kız öğrenci yurdu evimize çok yakın…..

Gün içinde en az iki defa önlerinden geçiyorum ve özellikle sabah işe giderken yurdun önündeki ışıklarda beklediğimiz zaman, itinayla hazırlanıp okula geç kalmamak için aceleyle koşuşturan genç kızları nostalji ile izliyorum.…..

Üniversite hayatının altı yılını da yurtlarda geçirmiş “kıdemli genç” olarak erken gençliğimi hatırlıyorum. Veeeee bir anda yurtta geçirdiğim günlerde buluyorum kendimi. (İyi ki arabayı ben kullanmıyorum)….

İlk dört yıl kaldığım yurtta odalar dört kişilikti, son iki yıl ise 16 kişilik, ranzalı ve her türlü kokunun karıştığı odalarda kalmıştım…..

Yurtta kaldığım ilk aylarda gözlemlediğim pek çok şey bana öylesine ilginç geliyordu ki…..

Çalışma odalarında sabahlara kadar ders çalışırdık, radyodan şarkı tutardık, odalarımızı kendimiz temizlerdik, şimdiki gibi çamaşır makinesi olmadığı için küçük leğenlerimizde ne kadar becerebilirsek! çamaşırlarımızı çitilerdik. Tatil dönüşü getirdiğimiz veya ailelerimizin şehirlerarası otobüsün bagajına vererek gönderdiği (kargo filan yoktu o zaman) koli dolusu  yiyecekleri gecenin ikisinde  ortaya serer hep birlikte yerdik.....

Farklı yörelerin yiyeceklerini merak ve iştahla tatma alışkanlığım o yıllardan beri hala devam ediyor….

Birbirinden farklı şehirlerde, farklı kültürlerle anne kuzusu olarak büyütülmüş bizlerin, aynı odada hergün en az 10-12 saati (yurda en son saat 20.00’de giriş yapmak zorundaydık), hafta sonları daha da uzun bir süreyi, aynı yaşam alanında geçirmek zorunda oluşumuz bazen eğlenceliydi ama genellikle oldukça zordu hatta kabus gibi olduğu anlar bile olurdu (düşünsenize ranzanızın üzerinde horul horul horlayan, kişisel hijyene dikkat etmediği için kokular yayan birisiyle uyuduğunuzu, hatta odada birden fazlasının olabileceğini ya da sürekli dolabınızın karıştırıldığını ve  bir şeylerin yürütüldüğünü).....

Genç hayatlarımıza paylaşma, etkileşme, tartışma, ayrışma, gözlemleme, yorum (bazen dedikodu) yapma, mesafe ayarı, gelişim, arkadaşlık gibi bir çok yeni değerler katılıyordu ….

Hafta sonları ayrı bir curcunaydı..... Sabah 08.00’dan itibaren kızların erkek arkadaşları yurdun girişindeki danışmaya (müracaat) gelirdi.  O zaman cep telefonu filan olmadığı için danışmadaki görevliye anons yaptırılırdı. Görevli önce kızın ismini söyler sonra "ziyaretçiniz var, müracaatta bekleniyorsunuz" derdi…..

Erkek arkadaşı olmayan kızlar ise haset ve kıskançlıkla anonsları sıkı bir şekilde takip ederlerdi. Kantine gitme bahanesiyle gelen kişi dikizlenir, hava soğuksa kantinin penceresinden hava güzelse bahçedeki kamelyadan ziyaretçi ve kızın davranışları tüm detaylarıyla izlenmeye devam edilirdi....
 

Gelen delikanlının yakışıklılık durumuna göre dakikalarca dedikodunun dibine vurulurdu sonra. Oğlan hangi üniversitede okuyor, nereli, daha önce kimlerle çıkmış, sonuç olarak yakışıklıysa “kız oğlana”, tipsizse “oğlan kıza” layık bulunmazdı......

Küçük bir yerleşim yerinden büyük şehire üniversite hayatına gelir gelmez kazanılmış özgürlüğün acelesiyle erkek arkadaş yapan kızlar, giyinip süslenme ve makyaj konusunda kantarın topuzunu kaçırır, yaşlarına uymayan bir abartıyla o zamanların film artistleri gibi giyinir, "femme fatale" olacak kadar şekil yaparlardı. Sevgilileri ile buluşup elele yurttan çıkarak hava atmak, sonradan kazanılmış özgür davranışların sembolüydü adeta…...

Siyasi bir gruba dahil olanlar, aseksüel bir giyim tarzını benimserlerdi. Parka, kot, bot, kareli gömlek, koyu renk tişört giyerlerdi, saçlar ya kısacık ya da arkadan sımsıkı toplanırdı. Feminen hiç bir iz bulunmazdı üzerlerinde…..

“İyi aile kızları” ise çok hanım hanımcık, 40 yaşında gibi giyinirlerdi. Bir kaç tane de çıtkırıldım çocuk gibi olan kızlar vardı yurtta, mızmız, nazlı, ürkek hani annesi çantasından ter bezi çıkarıp sırtına koyanlardan ......

Gençlik böyle bir süreç, her yeni şeyi deneme, deneyip yanılma, biraz maymun iştahlılık biraz da yakışanı arama nedeniyle sık sık tarz değiştirme ve kendine yakışanı, kendi hissettiklerini en iyi yansıtanı bulmaya çalışma süreci…..

Bugünün gençlerini buz gibi soğuk kış günlerinde, kocaman yırtıkları olan pantolonları ve ayakkabı içi minnacık soketleriyle “adeta çorapsız” çıplak ayaklarla görünce içimiz üşüyor…..

Lütfen kendi gençlik günlerimizi hatırlayalım ve aidiyet duygusunun en çok ihtiyaç hissedildiği bu dönemlerinde gençlerin giyimlerine “bu ne biçim şey, neyin modası böyle” gibi iğneleyici sözlerle yaklaşmayalım birazcık anlayışlı olalım…….