“Neden Daha Özenli Olamadım” Düşüncesinin Vicdan Azabı, Huzursuzluğu, Kasveti…..

“Neden daha özenli olamadım” düşüncesinin vicdan azabı, huzursuzluğu, kasveti gibi karmakarışık duygu yumağını iki konuda yoğun hissettim her zaman. Yemeğin ölçüsünü kaçırdığımda ve yapmam gereken işi son dakikada yetiştirmeye çalışırken……

Sanırım ilk olarak orta okul yıllarımda tanıştım bu duygu yumağıyla….

Ergenliğe girmemle birlikte iştahım açılmış ve kilo almaya başlamıştım, güzel bir yemek gördüğümde önce kilo alma korkusu sarıyordu beni, bir an duraklıyordum sonra çevremdekilerim bir lokma ye ne olacak ki, tadına bak, sonra dikkat edersin, zaten kilonda ne varmış canım gazıyla yemeğin ölçüsünü kaçırınca gelsin bakalım “neden daha özenli olamadım” düşüncesinin vicdan azabı, huzursuzluğu, kasveti …..

Yine aynı yıllarda matematik, fizik, kimya sınavlarından iyi not alabilmek, sınıf geçebilmek ve en önemlisi de istediğim fakülteyi kazanabilmek için çok ders çalışmam gerekiyordu. Ama benim içimden ders çalışmak gelmezdi, canım çekmezdi hiç, ağır bir külçe gibi yerimden kıpırdayamazdım ve hep ötelerdim sonraya. Zaman çabucak geçiverirdi ve “neden daha özenli olamadım”  düşüncesinin vicdan azabı, huzursuzluğu, kasveti ile ödev teslimi ya da sınavdan bir gece önce sabaha kadar çalışırdım.

Ya ödevi yetiştiremezdim ya da sınava yeterince çalışamadan girerdim…..

Taaaa o günden bugüne geçen ömrüm boyunca hiç şüphesiz sorumluluk duygusu artmış bir yetişkin olarak yemek yeme konusunda kendimi hep dikkatli, temkinli olmak zorunda hissetsem de bazen yemeğin ölçüsünü kaçırdığımda, bazen son dakikada bir şeyleri yetiştirme telaşesi içerisindeyken o bildik duygu yumağı beynimde dans ediyor ve kendimi iyi hissetme duygumu incitiyor…..