Sadece Yazmak Geliyor İçimden.......

Bazen konuşmak, anlatmak ya da birilerini dinlemek gibi herhangi bir sesli impulsa tahammül edemiyorum,  yazmak geliyor içimden o anlarda..…

Sadece yazmak istiyorum…..

Bu durumuma sebep ise çok sayıda insanın, benimle veya başkalarıyla konuşurken incitici, kırıcı, yaralayıcı kelimeler kullanması, kandırması, üzmesi, tehdit etmesi, değersiz hissettirmesi, acıtması vs…..

Konuşma içinde “nasıl yani dedirtecek, hayrete düşürecek” kurnazlıkta, acımasızlıkta  kelimeler kullanmaları……

Böyle zamanlarda, konuşmayı beceremediğimden değil onlara benzememek, aynı frekansta olmamak için susuyorum,  hani gençlerin moda tabiri var ya, aynen öyle  “bana kal geliyor”……..

Ortamdan uzaklaşıyorum sessizce, o insanların düzelebileceğinden umutsuzca…..

Yazı yazmak böyle zamanlarda imdadıma yetişiyor.

- Sessiz bir dost

- Sakinleştirici bir ilaç

- Bugünden geleceğe bir kanıt

- Yarınlar için umut veren bir kurtarıcı oluyor adeta…….

- Sessiz bir dost, ÇÜNKÜ  ben yazıyorum, yazıyorum, o cevap vermiyor, izliyor öylece………

- Sakinleştirici bir ilaç, ÇÜNKÜ inanıyorum ki hiçbir ilaç böylesine zindelik, zihin açıklığı, azim, sakinlik ve huzuru aynı anda veremez……

- Bugünden geleceğe bir kanıt, ÇÜNKÜ yaşadıklarımız karşısında bugün neler hissettiğimizi yazarak unutulmasını engellemiş ve kişisel tarihimizin kayıtlarına geçirmiş oluyoruz. Bu durumu kindarlık adına değil, edindiğim tecrübenin saklanması, korunması, bir daha aynı veya benzer durumla karşılaştığımda çözümün kolay olması, pratik olması için yapıyorum..…..

- Yarınlar için umut veren bir kurtarıcı, ÇÜNKÜ tarihte buna benzer ne çok olayın yaşanmış olduğunu ama ardından olanları hatırlatarak benim konuyu önemsizleştirmemi, kendimi toparlamamı ve yeni planlar yapmamı, hayaller kurmamı, geleceğe heyecanla bakmamı sağlıyor…

“Bu da Geçer Ya Hu” diyorum İÇİMDEN.  İyi ki yazabiliyorum diye kendimle gurur duyuyorum ve Allah’a şükrediyorum…….